حال دل

به نقطه ای می رسی که دیگر حال و حوصله ی چرت و پرت های این و آن را نداری. می خواهی با چهار نفر دمخور شوی که حرفی برای گفتن داشته باشند و زیبا بگویند و زیبا بشنوند. از آرمان ها بگویند و از آرزوها. از برنامه های آینده و از پیشرفت ها و ترقی ها. دیگر جملات صد من یک غاز خوشحالت نمی کند و خبرها هم تاثیری رویت ندارد. می خواهی قد بکشی و بزرگ فکر کنی و عظیم بیندیشی. نمی دانم جبر سنّی است یا چیست، ولی به هر حال از مسخره بازی های دور و بر فاصله می گیری و فکر می کنی حالا باید دستم را به زانویم بگیرم و یک قدم بلند بردارم. از حرف های درشت دوری می کنی و از قدقد کردن ها فاصله می گیری. شاید همین است که انسان تنهاتر می شود و به تنهایی خو می کند و از تن ها رها می شود. حال دل...

به گمانم یکی از زیباترین لحظات زندگی امان این است که

من می گویم: «نمی توانم»

و سین با تمام قوا، با صلابت، با ایمان و با اعتقادی راسخ، تاکید می کند که

«تو توانسته ای، می توانی و خواهی توانست.»

حال دل...

در آخرین دقایق سال 1400 یا همان قرن فعلی می توانم لحظاتی را به نوشتن سپری کنم.در سالی که گذشت، چه بر سر ما آمد و چه ها بر سر دیگران. هر روز تاریکی زندگی خود را بیشتر به ما نمایاند و رنج و درد، ثانیه به ثانیه فزونی یافت. پایان قرن هر چند تار است، اما هنوز روزهای تیره تری نیز در راهند.کاش من هم می توانستم همیشه، همه چیر را راحت بگیرم و هیچِ هیچ از این عالم به هیچ جایم نباشد، اما چه کنم که گِلِ من چنین سرشته نشده است.سال 1400 با از دست دادن های بسیار و خداحافظی های بی شمار سپری شد، چه آنان که این سرزمین را ترک کردند و چه عزیزانی که از این عالم کوچ؛ و شاید این بزرگترین خلاء سالی که گذشت بود. اشک هایی که برای جنگ ریختیم به شمارش در نمی آیند و آه هایی که برای یتیمان کشیدیم به قلم. بزرگ تر که می شویم، می دانیم این زندگی اوج و فرود بسیار دارد و انسان، هرگز به فرود ها عادت نمی کند. قصه ی غصه ها بسیار، اما سخن کوتاه باید، والسّلاممهر افزوننوروز مبارک حال دل...